De dood

Een groot onderwerp, kan ik daar over schrijven? Ik als klein nietig mens blijf geconfronteerd worden met de dood. Heel mijn leven lang, tot ook ik er niet meer ben. Naar de andere kant, heengegaan, gestorven, opgehaald. 

In de omgang met de dood zijn grote verschillen. Dit is veelal cultureel bepaald. Of je als groep treurt of feest. Maar hoe jij er als mens mee omgaat is echt heel persoonlijk. En dan maakt het niet uit waar je geboren bent.

Hoe je het wendt of keert het gevoel van gemis blijft, of je nu treurend of feestend afscheid hebt genomen. Of de dood een straf of juist een voorrecht is.

En juist dat, de omgang van het verlies, is waar ik als coach vaak in beeld kom. Onverwerkt gemis van iemand kan leiden tot blokkades in jouw emotionele ontwikkeling. Deze worden opgetrokken door letterlijk iemand te verliezen of doordat je bepaalde contacten hebt gemist in jouw leven. Je ouders die niet om konden gaan met hun emoties of een klas waar jij buitengesloten werd. Misschien een verliefdheid die anders liep dan wat jij had gehoopt of een vriendschap die abrupt werd beëindigd. Dit zijn vrij duidelijk aanwijsbare momenten waar een emotionele blokkade kan worden ontwikkeld. Daarnaast zijn er tig van momenten die veel minder aanwijsbaar zijn en alleen voelbaar in de onderlaag. Soms komen we daar bij en soms is het voldoende om in het hier en nu te ervaren dat je pijn of verdriet hebt wanneer je in een situatie komt in het contact met anderen. Op het werk of privé. Daar gaan we dan mee aan de slag door oefeningen te doen zodat jij toch bij jouw emoties komt, maar niet de precieze oorzaak hoeft te herbeleven, te visualiseren of te doorleven. Je werkt puur in het hier en nu en leert blokkades herkennen. Door de herkenning gaan we aan de slag hoe er mee om te gaan met als doel hinderlijke blokkades weg te werken en er danwel een omleiding voor te maken danwel een nieuw geplaveide weg overheen te leggen. Niet negeren maar reageren. 

Zelf werd ik geconfronteerd met het overlijden van een dierbare en voel mij verdrietig. Verdrietig dat vandaag de zon niet voor haar schijnt en dat we nooit meer samen foto’s delen van de zonsopgang of zonsondergang, want dat deden we vaak, via whatsapp. 

Volgende week is het definitieve afscheid en wil ik er graag voor familie en nabestaanden zijn. Maar nu maak ik ruimte voor mijzelf om afscheid te nemen van haar. Door te herinneren. Soms met een lach en soms barstend van het verdriet met zoute tranen over mijn wangen.

Afscheid brengt mooie momenten. En niet alleen vanwege de vergeten herinneringen die weer naar boven komen, maar ook vanwege de contacten die je als rouwende samen hebt. Gezamenlijke oude bekenden die weer opduiken of juist iemand van de overledenen die je nog nooit had ontmoet nu mogen leren kennen.

Zo blijft de cyclus van sterven en geboren worden doorgaan. Oneindig gaat het leven door. Zaadjes ontkiemen en takken breken af. Een laagje compost zorgt voor nieuwe voeding. De zon komt op en gaat onder. Elke dag weer opnieuw.