Leven in de waanzin

Ik drink mijn thee terwijl ik over het water kijk. De zon schijnt. Haar warme stralen door de ramen op mijn huid. Het voelt als een streling over mijn gezicht. Ik haal diep adem: 1,2,3… En adem uit. Mijn schouders laat ik ontspannen, ik trek mijn buikspieren aan en haal opnieuw adem: 1,2,3… Zal ik vandaag nog een plons wagen in het donkere koude stroompje wat hier voor mijn deur loopt? Brrr, nee, vandaag niet. Zojuist Nieuwsuur van gisteravond gekeken en ik voel mij ontheemd. Ontheemd op een rare manier. Zelf ben ik tevreden, rustig, warm. Ik geniet van mijn uitzicht. 

Maar… Ik voel mij ontheemd. Ontheemd in mijn kunnen, het van betekenis willen zijn. 

Enkele jaren geleden was ik vast al op de barricades te vinden. In het verleden heb ik meegelopen in demonstraties. Voor vrede, voor meer betaalbare woningen en voor vrijheid voor iedereen. En nu? Demonstreren kan best, maar met welke mening? Ik kan het nu niet eens precies bedenken. Maar tegelijk vind ik dat er  zoveel zaken zijn die mijn aandacht vragen, verdienen. Lokaal en wereldwijd. Onder andere COVID en hoe er mee om te gaan. Dan Wit-Rusland. En vluchtelingen. Wat is dat met de term: goudzoekers? En natuurlijk ook nog alles rondom milieurampen en milieuvervuiling... 

Soms word ik met de feiten geconfronteerd over palmolie, ontbossing en dubieuze investeringen in watertechnologie en de schadelijke vorm van toerisme. 

De palmolie-industrie groeit nog steeds, al worden er mooie voorstellen gedaan op de milieutop. Ook Greenpeace is hier druk mee en loopt tegen dikke muren op en afspraken waar niet aan wordt gehouden. En de productie van soja zet een dikke vette voetafdruk terwijl dit vaak van deze consument juist niet de bedoeling is. 

In de lente van 2018 ben ik naar Cambodja geweest. Mijn eerste reis naar Azië.

Daar in Cambodja werd ik ook visueel geconfronteerd met de globale onmacht en strijd, wereldeconomie, milieuverontreiniging en misbruik. Dammen worden gebouwd, er is ontbossing van oerwouden voor soja en palmolie-industrie, toerisme wordt naar een steeds hoger level getild met grote casino’s en nog grotere glamoureuze hotels.

Ik was op reis, voor best kort, en had geen zin in een depressie bij thuiskomst. Emotioneel wilde ik het niet te diep toelaten. Een drukke baan wachtte weer op mij. Het gezin. Maar als je eenmaal activist bent, blijf je activist, dat verlies je niet zomaar, alleen zie ik nu gewoon geen duidelijk pad. Geen manier om te bereiken wat er werkelijk toe doet. Dus doe ik mijn best. In Cambodja doe ik mijn best door naar een lokaal B&B te gaan, ik maak gebruik van de lokale bewoners als gids zodat zij direct zelf winst maken met hun kennis en expertise, en koop ik lokale producten van mensen die bijvoorbeeld de kokosnoten zelf plukken en de koekjes zelf bakken die zij weer verkopen langs de straat met als marktkraam hun eigen fiets en voor wat schaduw een parasol. 

En hier in Nederland ga ik op de fiets naar de boer om rauwe melk te kopen, neem ik eieren van de zorgboerderij af hier om de hoek en leen een boek uit de buurtbieb. 

Altijd lekker, altijd goede kwaliteit en altijd een goed gevoel. 

Waarom vertel ik dit allemaal?

Ik voel mij schuldig. Ondanks dat ik mijn best probeer te doen voel ik mij schuldig. Ik voel mij schuldig omdat ik niet in de kou slaap met dorst en honger aan de grens van een klote land en een klote Europa. Zoals de vluchtelingen die gebruikt worden als speelstukken op een schaakbord.

Ik voel mij schuldig omdat ik wel gevaccineerd ben en daardoor een vrijbrief heb om naar binnen te kunnen bij horeca, en omdat ik daardoor wél mee kan doen aan andere leuke activiteiten door het laten zien van mijn persoonlijke QR code. 

Ik voel mij schuldig omdat ik wel flexibel eet, en wel mijn keuzes zelf maak en ik wel voldoende financiële mogelijkheden heb om gebruik te maken van de absurde luxe producten die heel het jaar door verkrijgbaar zijn in de supermarkt of de speciaalzaak.

Ik voel mij schuldig dat ik hier eigenlijk mijzelf helemaal niet schuldig over voel. Dat ik tevreden ben met mijn leven en dat ik geniet als ik opsta. Geniet van mijn leven!

Sterker nog, ik gun het iedereen om zich niet schuldig te voelen.

Om op te staan en tegen jezelf te zeggen: “Het is goed”.

Want het is waar, hou van jezelf. 

Hoe ook jij van jezelf kunt houden kan ik uitgebreid in algemeenheden hier neerzetten, maar veel effectiever is het als jij bedenkt waar jij gelukkig van wordt.

Is het werk wat je doet werkelijk dat wat je wilt, waar jouw behoeftes liggen? Is dat wat je in het weekend doet werkelijk jouw leven?

Zijn het jouw woorden die uit jouw mond komen?

Je schuldig voelen is een van de oorzaken om je diep ongelukkig te voelen, en wat je ziek kan maken. Zowel ziek  in je hoofd, in jouw gedachten, als in je lijf wat pijn, stram en doof voelt. Schuld verlamt. 

Wanneer je last hebt van schuld is het moeilijk om te achterhalen waar dit precies vandaan komt. Alle maatschappelijke problemen kun je als een goed excuus gebruiken. Echter is het vaak zo dat je de schuld al veel eerder in jouw leven bent opgelopen. In je kindertijd, pubertijd of in een liefdesrelatie. 

Bij schuld zit het in ons (mensen) om te (willen) boeten. 

Vaak zijn we veel te streng voor onszelf. Ontnemen we plezier om boete te doen. Maar door al deze structuren vergeten we nog te leven. In het hier en nu. 

Vraag jezelf eens af:

Was het wel echt onze schuld?

Is dat wat we denken dat is gebeurd ook werkelijkheid?

Hoe zou de ander er naar kijken?

Probeer er eens over te praten met iemand. Iemand die je vertrouwt. 

Vaak is het zo dat een verhaal meerdere waarheden kent. En het kan jou een hele stap verder helpen om jouw verhaal eens van een hele andere kant te bekijken.

Heb je wel eens last van een drukkend gevoel, benauwdheid, lichte paniek? Of lukt het niet om jouw gedachten te ordenen? Probeer dan de bovengenoemde simpele ademhalingsoefening eens en misschien helpt het jou om weer rustig in het hier en nu te komen.